بهای ماندن کلاس

می خواهم یک خاطره از دوران هفت سال آموزشیاری خودم بگویم ولی در فکرم که از کدامین لحظات دوره ی آموزشیاری بنویسم که برایم هر لحظه لحظه هایش سرشار از خاطره ودرس زندگی بود برای منی که به صراحت می توانم بگویم دوران نوجوانی وجوانیم را در این اداره و در این امر سپری کردم من از روزی که دوره پیش دانشگاهی را تمام کردم وهنوز از حال وهوای مدرسه بیرون نیامده بودم ودوره نوجوانیم را می پیمودم آرام وبا آرزوهای بلندودراز وامیدهای زیبا به آینده وزندگی منی که با ناز پدرومادر فقط به درس فکر کرده بودم حالا باید با سختی هایی که هرگز فکرش را نمی کردم روبرو می شدم وباید با آن دست وپنجه نرم می کردم.وامروز از این بابت خوشحالم با افتخار وسربلندی می گویم که دوره نوجوانی وجوانیم را یعنی بهترین روزهای زندگیم را درنهضت سوادآموزی و تدریس سپری کردم چون خودم نیز همزمان از گنجینِِۀ تجربیات سوادآموزان نهایت استفاده را کردم وهمیشه نیز گفته ام من به آنها درس خواندن ونوشتن آموختم ولی از آنها هزاران درس زندگی گرفتم از آنهایی که هر کدام کوله باری از درد وزندگی وتجربه هستند ومن امروز با کمک تجربیات آنها درس زندگی را آموخته ام وباید اعتراف کنم که قلم وکلمات از توضیح رنج هایی که در طول این هفت سال کشیده ام نیز قاصرند وقدرت بازگو ندارند ودر این میان من توکلم به خداست چون صبوری وتحمل را با تمام وجودم در این هفت سال یاد گرفته ام.